Helend Schilderen, voelt voor mij als DE ontdekkingstocht van mijn leven! Ik doe het al jaaaren, maar ik kom er niet volmondig voor uit! Het zichtbaar maken voor iedereen, is lastiger dan ik had gedacht. Het is meer een intern proces die mij in een groef houdt. De groef om hetzelfde te blijven doen, zoals ik altijd doe. Die groef blijkt diep te zitten, dieper dan ik wil erkennen.
Ik verschuil mij
Ja, ik verschuil mij, want het voelt zo kwetsbaar!
Dat verschuilen merk ik als ik op beurzen sta. Dan verstop ik mij achter de verkoop van de ImaginatieKaarten. Hoe bijzonder eigenlijk, want in de ImaginatieKaarten zitten opdrachten in, die een Helend Kunstwerk zijn!
De groef is puur een oud karrenspoor wat moeite kost om eruit te komen. Het spoor wat is ontstaan door opmerkingen als “hier zit niemand op te wachten”, “daar kan je geen droog brood mee verdienen” of “zeg dat maar niet”, is diep, hobbelig en glibberig. Ik zit aan het stuur en neem mij telkens voor om mijzelf eruit te sturen, maar elke keer weer floept het terug in die oude groef!
Schilderen gaat het vanzelf
Ondanks de repeterende negatieve gedachten EN het goede voornemen die telkens weer verdwijnt, gaat het helend schilderen als een heel natuurlijk proces.
Tijdens het schilderen zijn er maa weinig twijfels. Hooguit ontstaat een kleine struggle als het niet precies zo op het doek wilt komen dan gewenst. Achteraf blijkt vaak achteraf waarom dat dan zo ging. Dus het schilderen gaat vrijwel als vanzelf.
Dan gebeuren ook de meest bijzondere dingen
Dan verschijnt er bijvoorbeeld een soort van raamwerk wat de basis is van de schildering. Daarnaast ervaar ik ook fysieke sensaties, zoals oorpijn, kriebels, koele luchtstromen of een verhoogde energieke trilling in mijn lijf. Ook liedjes, woorden, zinnen en gesprekken komen spontaan in mijn hoofd. Landschappen of personen die ik nooit eerder heb gezien of dieren die ik nooit eerder heb geoefend in schilderen, verschijnen met alle gemak van de wereld op het het doek.
Ook ervaar ik steeds meer fysieke “onregelmatigheden” bij de ander.
De uitdaging zit in de verwoording!
De uitdaging volgt pas na het schilderen. Aan mij om de schildering juist te verwoorden zonder dat er een kleur en smaak van mijzelf er tussendoor komt. Dus zo oordeelloos mogelijk een tekst maken bij een Helend Kunstwerk voor wie het bestemd is. Tekst om door te geven waar het werkelijk om gaat, waar en welke kracht zit en wat hij/zij kan doen.
Tijdens het schrijven van de tekst, ploppen dan allerlei gedachten door mijn hoofd. “Is dit waar?”, “Kan ik dit wel zeggen?”, “Nee, dat moet ik niet zo schrijven, want…”. Dan moet het hoofd weer geleegd worden om de werkelijke boodschap op papier te krijgen. Ondertussen voelt het enorm kwetsbaar, want wie ben ik om dit te schrijven?
Het klinkt allemaal zo hoogdravend!
Want wie ben ik om te zeggen dat wat ik verbeeld heb op doek, een bepaalde energie en actie in zich heeft? EN…ja, nogmaals…het voelt allemaal zo super kwetsbaar! Ook het lijntje wat ik dan heb, kan tijdens het schrijven ook zo weer verdwijnen!
Daarom heb ik mij lang schuil gehouden in een diepe groef, een loopgraaf, waar ik mij veilig in waande. Alleen het blijft een ZOOO diep verlangen om het openlijk (en vooral aan wildvreemde mensen) te verkondigen.
Hoe krijg ik mijzelf uit die diepe groef? Om mijzelf en het bestaan van helend schilderen zichtbaar te maken, want het voelt als een zielsmissie!
Toen kreeg ik hulp!
Ergens vorige week, na weer een beurs gedraaid te hebben puur gericht op de verkoop van de ImaginatieKaarten, wierp ik mijn hulpvraag uit naar het universum. Hulp om mij te helpen om uit die diepe groef te komen van niet zichtbaar bezig zijn met Helend schilderen.
Toen geschiedde het! Ik lag in bed en kreeg opeens een beeld. Mijn beurskraam zag ik prompt voor mijn geestesoog verschijnen en aan de voorkant van de kraam hing een doek met groot de letters HELENDE KUNST.
Ingevingen moet je serieus nemen!
Dus afgelopen week ging ik druk in de weer met een grafisch ontwerp. Vandaag kwam het geprint en wel op een groot bord binnen.
Ondanks de knoop in mijn maag, de zwetende handen en de lichte trilling van nervositeit door heel mijn lijf, hang ik het bord op! Juist doordat het dan heel duidelijk te zien is, hoop ik reacties uit te lokken die meehelpen om uit die loopgraaf, die diepe groef te komen!
Soms heb je gewoon wat hulp nodig! Zowel van bovenaf of van je medemens!
