Het voelt als een natuurlijke reflectie zoals ik naast haar sta met mijn schaduw liggend op de bruintinten die eerder groen waren. Ik zie haar. Ik voel haar. Een natuurlijke reflectie die zoveel zeggingskracht heeft!
Af van gebaande paden stappen
Wandelen ik doe dat graag. Liefst door een weelderig park vol met oude bomen of een groot bosgebied. Het liefst stap ik ook af van de aangelegde wandelpaden. Ik gebruik ze wel, omdat het gewoon heel praktisch is, maar ik stap er ook graag vanaf.
Tijdens het wandelen volg ik mijn blik en in het bijzonder dat wat mijn aandacht vraagt. Daar ga ik het liefste naar toe. Dat zijn vaak de plekken die niet op je pad liggen, maar ernaast of zelfs wat verder weg. Dat is gelijk ook één van de redenen waarom je mij vaak uit de bosjes ziet komen, want daar achter is veel meer moois te ontdekken. Er ligt dus veel mooie ontdekkingen naast en wat verder weg, dan je gewend bent om te volgen.
De natuur daagt je uit
Naast het pad wandelen vergt wel iets van je. Modder, veel nat gras en dus natte schoenen (ja, ik ben niet altijd praktisch met schoenen), doornen, brandnetels, wortels die je laten struikelen en veel meer uitdagingen in, met en door de natuur gecreëerd. Foto’s maak ik op mijn knieën, soms hakend achter braamstruiken, dan opnieuw zoekend naar weegbree, omdat ik weer tegen brandnetels aan ben gelopen.
Pure aantrekkingskracht
Elke keer heb ik wel een ontmoeting, alleen niet altijd succesvol. Zo ook laatst. Ik iets kleins, iets vluchtigs ving mijn aandacht. Daar zat ze op een omgevallen boomstronk. Zichtbaar hoe klein ze ook is. Pure aantrekkingskracht, vind ik dat! Daar zat ze, een vogeltje met rode borst. Zo gewoon en bijzonder tegelijk. We kijken elkaar aan. Ik voel dat ik mij dichter wilt bewegen richting haar. Dit doe ik uiterst voorzichtig. Ik wil haar niet laten schrikken, ik doe mijn best, maar toch voel ik wantrouwen. Op het moment dat ik denk “ik ben nog nooit zo dichtbij geweest”, vliegt ze snel weg.
Dieren komen altijd. Vooral als het hard nodig is. Zo kwam laatst een libelle rustig een tijdje op de hand van een deelneemster van de CreatieReis die er echt even heel moeilijk had. Ze was verwonderd, net als wij allemaal die buiten aan de picknicktafel zaten, maar het gaf haar vooral een bevestiging die zij, juist op de moment, zo nodig had!
Oordelen volgen onbewust altijd
Het roodborstje vloog in ieder geval bij mij snel weg! Misschien was het angst, wantrouwen of gewoon geen zin in van haar kant. Geen idee en ik zal dat waarschijnlijk nooit te weten komen. Toch voel ik mij teleurgesteld en oordelen in de zin van: dit had ik nog langzamer moeten doen, ik had eerst toenadering moeten zoeken, eerst moeten vragen, niet zo spontaan moeten reageren…
Na deze teleurstelling geïncasseerd te hebben, loop ik toch weer verder. Weer opnieuw mijn nieuwsgierigheid de vrije loop laten. Weer opnieuw in de verwonderstatus, want alleen zo kan ik weer genieten van mijn omgeving.
Steeds dieper wegzakkend, lijkt
Na een tijdje voel ik, dat ik weer even van het pad af moet. Ik loop en bevind mij langzaam maar zeker in een modderboel. Met het sappige gras erboven, leek het een stevige ondergrond te hebben, maar niets is minder waar. Met regelmaat zak ik te ver weg en zoekt mijn blik vastere grond onder mijn voeten. Toch blijf ik glijden en glibberen op weg naar dat ene. Dat ene wat mijn blik ving en waar een niet bewijsbare aantrekkingskracht vanuit gaat.
Dan zie ik haar staan. Prachtig krachtig vol dood blad aan haar voeten. Haar gewicht boven haar lijkt groter dan haar stam aan kan. Ik verwonder mij om haar kracht en grilligheid. Hoe ze door de jaren heen is gegroeid. Welke takken ze heeft los gelaten en heeft laten groeien. Dit heeft haar haar uiteindelijke vorm gegeven.
Het voelt als een natuurlijke reflectie
Ik bewonder haar om haar energie en haar kleuren zelfs in de winter. Het is niet altijd makkelijk en ze staat nu in een overlevingsstand, maar dat is vrijwel elke keer rond deze tijd. Dan keert de energie naar binnen, naar haarzelf. Ik vraag en leg zacht troostend en onderzoekend mijn hand op haar. Ik voel haar, ik zie haar en merk dat dit wat met mij doet. Er roert iets in haar, net zoals er nu iets in mij roert.
Mijn blik valt op de grond en daar zie ik ons staan. Aanwezig. Bij elkaar. Gewoon even genietend van de winterzon! Uiterlijk zo anders van vorm en zoveel lijkend van binnen op elkaar! Het voelt als een natuurlijke reflectie.
Een ander perspectief
Deze blog kan je op 2 verschillende manieren lezen:
- Als een mooie wandeling in de natuur. Het perspectief van een wandelaar in een parkgebied.
- Als een reflectie op mijn of misschien wel jouw leven. Het perspectief van wandelaar op haar levenspad .
Alles wat je opvalt in de natuur is een reflectie van iets wat belangrijk is voor jou en aandacht vraagt aan jou! Jouw innerlijke natuur wil ook jouw aandacht.
Dus ga eens wandelen. Betreed nieuwe paden. Ontspoor eens. Doe vooral wat je het allerliefste doet, van nature!
Wil je meer lezen over wat dieren je willen vertellen, dan kan ik je het boek Luisteren naar Dieren van Ted Adrews van harte aanbevelen!
